Al bijna een maand in Roemenië!
Door: joycejanssen
Blijf op de hoogte en volg Joyce
24 Juni 2012 | Roemenië, Ditrău
Ik vind het heel leuk om alle reacties op mijn verhalen te lezen, dus blijf dat vooral doen!
Om te beginnen wat indrukken die we tot nu toe hebben opgedaan:
Je ziet hier heel veel auto’s en vrachtauto’s van Nederlandse komaf en waar de naam van het Nederlandse bedrijf nog gewoon op staat, maar dan met een Roemeense nummerplaat. We merken ook dat er ontzettend veel Hongaars wordt gesproken in deze buurt, meer nog dan Roemeens. Dit zijn mensen die van Hongarije naar Roemenië zijn getrokken, de zogenaamde Szeklers. Zoals wij de Nederlandse en Duitse kanalen ontvangen op de tv, zo ontvangen ze hier zowel de Roemeense als de Hongaarse kanalen. Ook de Hongaren doen, net als de Duitsers, aan nasynchronisatie. Dat is best grappig als je series bekijkt die je normaal in het Engels kijkt. De politie rijdt hier in Dacia Logan’s en we zijn ook al een keer aangehouden, omdat de Toyota er zo ‘begaaid’ uitzag dat je de nummerplaat niet meer kon lezen. We zien ook bijna elke dag mensen hooien in de verzengende hitte en aan het einde van de dag met een volle hooiwagen met paard ervoor huiswaarts gaan. Dit is een heel karakteristiek en mooi gezicht.
Nadat we een week in Balan zijn gebleven in het appartement van Leonardo en Ximena, zijn we weer naar de hut gefietst om weekend te houden. Onderweg werden we belaagd door een horde honden die blaffend achter ons aanrenden. Leonardo zei later dat dit geen ‘mean dogs’ waren, maar die in het ‘shepherd camp’ bovenop de berg richting Hasmas wel, want die bijten. Dat was een echte geruststelling aangezien we de Hasmas mountain nog wilden beklimmen. We hebben ook nog verschillende wandelingen gemaakt, waaronder een inderdaad de Hasmas mountain op. Gelukkig kregen we gidsen mee, 2 Hongaars sprekende Roemeense jongens die met hun vader hun circa 100 bijenkasten hadden gedeponeerd bij de ‘onze’ hut. Dit deden ze om de bijen nectar van de frambozenplanten te laten verzamelen die vanaf nu tot eind juli in bloei staan. Onze gidsen heetten Boti (20) en Ottila (18). De weg de Hasmas op was vrij moeilijk, vooral omdat de jongens goede ‘short-cuts’ wisten… Niet dus, want we gingen dwars door de bush-bush met stekelige struiken, scherpe takken en brandnetels. Onze blote benen vonden dat niet zo leuk en wij volgden de jongens daarom ook zacht vloekend. Na 4 uur lopen bereikten we eindelijk de top (1792 m). Het was het meer dan waard geweest zoals op de foto’s te zien is. Een schitterend uitzicht, waar menige berg in Oostenrijk een puntje aan kan zuigen! Je kon elke kant op honderden kilometers ver kijken. Na onze namen in het boekje bij het kruis op de top te hebben gezet, begonnen we aan de afdaling. We wilden niet meer dwars door het bos, dus liepen we om de ‘heuvel’ heen. We liepen als schapen achter Boti aan en toen we op een gegeven moment een herder tegenkwamen, zei deze dat het nog 4 kilometer naar Lacu Rosu was! Vele kilometers uit de richting en te ver om nog van naar huis te lopen. We belden daarom Leonardo op en na een uur gewacht te hebben en nog wat ‘chimney-bread’ ofwel Kürtös Kalács verorbert te hebben, kwam de vader van Leonardo en de vader van de jongens ons ophalen. De jongens stapten later over op een oude Dacia, waarmee ze weer naar huis reden. Ze moesten namelijk weer naar school. Bij aankomst bij de hut was het te laat om nog naar Balan te fietsen. We maakten dankbaar gebruik van het aanbod van de vader van Leonardo om in zijn huisje pasta op het gasfornuis te koken in plaats van op het houtkacheltje. Toen we weer naar Balan fietsten, werden we weer achterna gezeten door honden. We zijn toen nog 2 dagen met de bus naar Miercurea Ciuc geweest. We hebben aan het eind van de eerste dag nog een dag pizza gegeten in Balan voor 3,50 omgerekend. Die tweede dag was het 35 graden en we moesten de hele dag door het open veld lopen. Aan het eind van die dag waren we zoooooo gaar… Gelukkig konden we met een heerlijk warme en zweterige bus naar Balan. De buschauffeur reed met de deur open, zo warm was het. Ik heb die dag wel 3 liter water gedronken denk ik. ’s Avonds gingen we met Leonardo naar de hut. Daar zagen we het oude paard van Leonardo, die van de kudde in het dal naar boven naar boven was gekomen en de stal en het hek herkende. Dat was wel mooi om te zien. Het paard heette Chitko (klein paard in het Hongaars) en luisterde alleen naar de stem van Leonardo. Ook hebben we nog een dag paardgereden bij een buur van Leonardo (Csaba Gall). We hadden om 11 uur afgesproken, maar dat redde die man niet zei hij, dus verzetten we het naar 2 uur. Tot die tijd hadden we niets te doen, dus gingen we maar met Leonardo mee om een lading eikenhout op te halen in Balan. Hij gaat namelijk de verblijven van de beren vernieuwen. Hij had trouwens nog 2 weesbeertjes binnen gekregen die iemand in een garage hield. Toen Leonardo ons naar boven naar Csaba bracht kwamen we hem tegen. We stapten over in zijn super brakke auto waar al 3 mensen inzaten en waar een volgeladen aanhanger achterhing. De auto sloeg 2 keer af, omdat hij oververhit was. Het laatste stuk zijn we maar gaan lopen. Bij het huis van Csaba werden we begroet door (natuurlijk) een horde honden. Hij had Szekler-paarden (een typisch paardenras uit de Karpaten) en sommigen waren gekruist met Lippizaners. Ik reed op een echte Szekler, hij was bruin en zijn naam was Gotchie. Margriet had een halfbloed, hij was wit en heette Stefan. We maakten een supermooie rit van 4 uur door de bergen en over smalle bospaadjes met boomstronken. Momenteel zitten we in een pension in Ditrau. Vanaf hier kunnen we namelijk makkelijk met de fiets naar Hagota, waar heel wat beren-locaties zijn. Hier zijn we nu vanaf vrijdag en we blijven hier tot en met dinsdag. Voor een appel en een ei verblijven we hier (10 euro per nacht). De fietstocht naar Hagota verliep niet altijd vlekkeloos… Het is 20 km heen en 20 km terug fietsen op een te kleine fiets. Zaterdag regende het en konden we ons, eenmaal in Hagota aangekomen, een weg banen door een kletsnat bos vol met frambozenstruiken, brandnetels en natte bomen. De terugweg naar het pension is grotendeels bergop en als de zon begint te schijnen is het extra warm om je met en ‘crappy’ fiets de berg omhoog te worstelen. Vandaag was een rampdag. We fietsten de eerste 10 km probleemloos naar Hagota, maar opeens hoorden we een knal… Ik had een lekke band en we waren in the middle of nowhere. Gelukkig kwam er een busje aan en konden we in ieder geval mee tot in Hagota. Hier zochten we iemand die mijn band kon plakken, want we hadden zelf geen plakspullen bij ons. Deze man plakte mijn band en blij dat hij weer gemaakt was fietsten we richting onze locaties. Nog geen 5 minuten later liep de band weer leeg. We liepen het laatste stuk verder in de richting van onze locaties en toen kwamen we een vader met 2 zoons tegen die ook met hun vrachtwagen met bijenkasten in een weiland stonden en die ons hun hulp aanboden. Zei plakten mijn band weer en smeerden zelfs onze kettingen en zetten mijn zadel hoger. Dat was heel aardig van die mensen. Ze bieden hier veel uit zichzelf hulp aan, dat is wel mooi. In Nederland moet je iemand vragen om je te helpen. We hebben vandaag maar 3 locaties kunnen bezoeken, omdat het terrein echt ondoordringbaar was. We moesten een zeer steile berg op dwars door struiken en over gladde bomen heen. De terugweg ging voorspoedig, totdat we een sissend geluid hoorden… Mijn band was weer lek. We moesten nog 10 km en we begonnen te lopen. We hielden elk busje en elke auto die een laadbak had aan om mee te kunnen, maar niemand had plek. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen. Het laatste stuk bergaf heb ik gewoon gefietst, platte band of niet. Wat waren we blij toen we in het pension aankwamen. Gelukkig is niet elke dag zoals vandaag en zijn de meeste dagen een feestje! Ik vind het echt geweldig om door zo’n mooi gebied te kunnen fietsen en lopen.
Tot een volgende update!
Joyce
Om te beginnen wat indrukken die we tot nu toe hebben opgedaan:
Je ziet hier heel veel auto’s en vrachtauto’s van Nederlandse komaf en waar de naam van het Nederlandse bedrijf nog gewoon op staat, maar dan met een Roemeense nummerplaat. We merken ook dat er ontzettend veel Hongaars wordt gesproken in deze buurt, meer nog dan Roemeens. Dit zijn mensen die van Hongarije naar Roemenië zijn getrokken, de zogenaamde Szeklers. Zoals wij de Nederlandse en Duitse kanalen ontvangen op de tv, zo ontvangen ze hier zowel de Roemeense als de Hongaarse kanalen. Ook de Hongaren doen, net als de Duitsers, aan nasynchronisatie. Dat is best grappig als je series bekijkt die je normaal in het Engels kijkt. De politie rijdt hier in Dacia Logan’s en we zijn ook al een keer aangehouden, omdat de Toyota er zo ‘begaaid’ uitzag dat je de nummerplaat niet meer kon lezen. We zien ook bijna elke dag mensen hooien in de verzengende hitte en aan het einde van de dag met een volle hooiwagen met paard ervoor huiswaarts gaan. Dit is een heel karakteristiek en mooi gezicht.
Nadat we een week in Balan zijn gebleven in het appartement van Leonardo en Ximena, zijn we weer naar de hut gefietst om weekend te houden. Onderweg werden we belaagd door een horde honden die blaffend achter ons aanrenden. Leonardo zei later dat dit geen ‘mean dogs’ waren, maar die in het ‘shepherd camp’ bovenop de berg richting Hasmas wel, want die bijten. Dat was een echte geruststelling aangezien we de Hasmas mountain nog wilden beklimmen. We hebben ook nog verschillende wandelingen gemaakt, waaronder een inderdaad de Hasmas mountain op. Gelukkig kregen we gidsen mee, 2 Hongaars sprekende Roemeense jongens die met hun vader hun circa 100 bijenkasten hadden gedeponeerd bij de ‘onze’ hut. Dit deden ze om de bijen nectar van de frambozenplanten te laten verzamelen die vanaf nu tot eind juli in bloei staan. Onze gidsen heetten Boti (20) en Ottila (18). De weg de Hasmas op was vrij moeilijk, vooral omdat de jongens goede ‘short-cuts’ wisten… Niet dus, want we gingen dwars door de bush-bush met stekelige struiken, scherpe takken en brandnetels. Onze blote benen vonden dat niet zo leuk en wij volgden de jongens daarom ook zacht vloekend. Na 4 uur lopen bereikten we eindelijk de top (1792 m). Het was het meer dan waard geweest zoals op de foto’s te zien is. Een schitterend uitzicht, waar menige berg in Oostenrijk een puntje aan kan zuigen! Je kon elke kant op honderden kilometers ver kijken. Na onze namen in het boekje bij het kruis op de top te hebben gezet, begonnen we aan de afdaling. We wilden niet meer dwars door het bos, dus liepen we om de ‘heuvel’ heen. We liepen als schapen achter Boti aan en toen we op een gegeven moment een herder tegenkwamen, zei deze dat het nog 4 kilometer naar Lacu Rosu was! Vele kilometers uit de richting en te ver om nog van naar huis te lopen. We belden daarom Leonardo op en na een uur gewacht te hebben en nog wat ‘chimney-bread’ ofwel Kürtös Kalács verorbert te hebben, kwam de vader van Leonardo en de vader van de jongens ons ophalen. De jongens stapten later over op een oude Dacia, waarmee ze weer naar huis reden. Ze moesten namelijk weer naar school. Bij aankomst bij de hut was het te laat om nog naar Balan te fietsen. We maakten dankbaar gebruik van het aanbod van de vader van Leonardo om in zijn huisje pasta op het gasfornuis te koken in plaats van op het houtkacheltje. Toen we weer naar Balan fietsten, werden we weer achterna gezeten door honden. We zijn toen nog 2 dagen met de bus naar Miercurea Ciuc geweest. We hebben aan het eind van de eerste dag nog een dag pizza gegeten in Balan voor 3,50 omgerekend. Die tweede dag was het 35 graden en we moesten de hele dag door het open veld lopen. Aan het eind van die dag waren we zoooooo gaar… Gelukkig konden we met een heerlijk warme en zweterige bus naar Balan. De buschauffeur reed met de deur open, zo warm was het. Ik heb die dag wel 3 liter water gedronken denk ik. ’s Avonds gingen we met Leonardo naar de hut. Daar zagen we het oude paard van Leonardo, die van de kudde in het dal naar boven naar boven was gekomen en de stal en het hek herkende. Dat was wel mooi om te zien. Het paard heette Chitko (klein paard in het Hongaars) en luisterde alleen naar de stem van Leonardo. Ook hebben we nog een dag paardgereden bij een buur van Leonardo (Csaba Gall). We hadden om 11 uur afgesproken, maar dat redde die man niet zei hij, dus verzetten we het naar 2 uur. Tot die tijd hadden we niets te doen, dus gingen we maar met Leonardo mee om een lading eikenhout op te halen in Balan. Hij gaat namelijk de verblijven van de beren vernieuwen. Hij had trouwens nog 2 weesbeertjes binnen gekregen die iemand in een garage hield. Toen Leonardo ons naar boven naar Csaba bracht kwamen we hem tegen. We stapten over in zijn super brakke auto waar al 3 mensen inzaten en waar een volgeladen aanhanger achterhing. De auto sloeg 2 keer af, omdat hij oververhit was. Het laatste stuk zijn we maar gaan lopen. Bij het huis van Csaba werden we begroet door (natuurlijk) een horde honden. Hij had Szekler-paarden (een typisch paardenras uit de Karpaten) en sommigen waren gekruist met Lippizaners. Ik reed op een echte Szekler, hij was bruin en zijn naam was Gotchie. Margriet had een halfbloed, hij was wit en heette Stefan. We maakten een supermooie rit van 4 uur door de bergen en over smalle bospaadjes met boomstronken. Momenteel zitten we in een pension in Ditrau. Vanaf hier kunnen we namelijk makkelijk met de fiets naar Hagota, waar heel wat beren-locaties zijn. Hier zijn we nu vanaf vrijdag en we blijven hier tot en met dinsdag. Voor een appel en een ei verblijven we hier (10 euro per nacht). De fietstocht naar Hagota verliep niet altijd vlekkeloos… Het is 20 km heen en 20 km terug fietsen op een te kleine fiets. Zaterdag regende het en konden we ons, eenmaal in Hagota aangekomen, een weg banen door een kletsnat bos vol met frambozenstruiken, brandnetels en natte bomen. De terugweg naar het pension is grotendeels bergop en als de zon begint te schijnen is het extra warm om je met en ‘crappy’ fiets de berg omhoog te worstelen. Vandaag was een rampdag. We fietsten de eerste 10 km probleemloos naar Hagota, maar opeens hoorden we een knal… Ik had een lekke band en we waren in the middle of nowhere. Gelukkig kwam er een busje aan en konden we in ieder geval mee tot in Hagota. Hier zochten we iemand die mijn band kon plakken, want we hadden zelf geen plakspullen bij ons. Deze man plakte mijn band en blij dat hij weer gemaakt was fietsten we richting onze locaties. Nog geen 5 minuten later liep de band weer leeg. We liepen het laatste stuk verder in de richting van onze locaties en toen kwamen we een vader met 2 zoons tegen die ook met hun vrachtwagen met bijenkasten in een weiland stonden en die ons hun hulp aanboden. Zei plakten mijn band weer en smeerden zelfs onze kettingen en zetten mijn zadel hoger. Dat was heel aardig van die mensen. Ze bieden hier veel uit zichzelf hulp aan, dat is wel mooi. In Nederland moet je iemand vragen om je te helpen. We hebben vandaag maar 3 locaties kunnen bezoeken, omdat het terrein echt ondoordringbaar was. We moesten een zeer steile berg op dwars door struiken en over gladde bomen heen. De terugweg ging voorspoedig, totdat we een sissend geluid hoorden… Mijn band was weer lek. We moesten nog 10 km en we begonnen te lopen. We hielden elk busje en elke auto die een laadbak had aan om mee te kunnen, maar niemand had plek. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen. Het laatste stuk bergaf heb ik gewoon gefietst, platte band of niet. Wat waren we blij toen we in het pension aankwamen. Gelukkig is niet elke dag zoals vandaag en zijn de meeste dagen een feestje! Ik vind het echt geweldig om door zo’n mooi gebied te kunnen fietsen en lopen.
Tot een volgende update!
Joyce
-
24 Juni 2012 - 19:17
Christel:
Hallo!
Wat een verhalen allemaal. Het lijkt wel een beetje survival of the fittest! Je mag wel wat hitte hierheen sturen, want hier is het maar regenachtig! Nog heel veel succes!! -
24 Juni 2012 - 19:25
Paul En Isabella:
Hallo Joyce, wat een geweldig verslag.
Heel beeldend zodat we een beetje kunnen invoelen wat je allemaal beleefd.
Geniet er vooral van. Binnen kort komen je ouders dan wordt het ook nog een beetje vakantie.
Lieve groet uit Aalbeek -
24 Juni 2012 - 20:52
Joseebastings@skynet:
Hallo Joyce,
Wat een geweldige reis en wat een ervaring.
We reizen een beetje met jullie mee wanneer we het verslag lezen.
Je hebt een boeiende stijl van schrijven,daardoor zien we ook hoe jullie vaak moeten afzien doordat alles zo primitief is.Alleen al de hitte ,daar moet je wel tegen kunnen.Ik heb het idee dat er heel veel arme mensen wonen,want dat heb ik vaak op t v gezien.We hopen nog veel van jullie te horen,ik verheug me.Het ga jullie goed en tot volgende keer.LIEFS jOSEE -
24 Juni 2012 - 21:47
Ken:
Heey meid,
Leuk om weer een goed geschreven update te lezen. Die schrijfster die over een paar weken komt voor inspiratie kan zo jouw verslagen kopieren en in haar boek plakken ;)
Mis je..
Ken -
25 Juni 2012 - 08:36
Jo En Wilma:
hoi Joyce, wat een verhaal, wat een ervaring, wat een afzien, maar bovenal wat een lef!!!!!!!!
ga er maar aan staan, ik denk dat vele van ons rechtsomkeer maken, naar de luxe die we toch gewend zijn.
Joyce petje af voor jou en je studie-genoot.
groetjes vanuit een regenachtig wielder -
25 Juni 2012 - 09:23
Miranda:
Hallo Joyce
wat geweldig om te horen dat t je bevalt,straks wil je niet meer terug naar de bewoonde wereld groet Miranda -
25 Juni 2012 - 14:02
Dennis & Linda:
Heej zusje,
Ik vind het leuk om te horen dat je het zo naar je zin hebt daar!!! Mooie foto's en leuke verhalen. Ik hoop dat je met succes terug komt en ons alles kan vertellen. Wij gaan woensdag onze diploma's halen. Wij kijken uit op de dag dat je weer thuis komt!
lieve knus D&L
-
25 Juni 2012 - 18:08
Jose Janssen:
Hoi joyce,
Ik denk dat als je terug komt in Nederland je het leven hier met hele andere ogen gaat zien,als ik jou verhaal lees, ( erg mooi geschreven trouwens) dan denk ik: "wat zijn we hier toch verwend", goed om daar af en toe eens bewust van te worden.
Joyce ik hoop dat je band nu een tijdje vol blijft, en dat je nog lekker veel bergen op/af kunt fietsen.
Geniet van alle mooi,s en tot schrijft.
Groetjes van Jose en natuurlijk ook van Wim ,Laura Frank en Eva.
-
25 Juni 2012 - 20:02
Resi Hartmans:
Lijkt me best leuk om zo te reizen en alles van het land en de bruine beren te zien en ontdekken.Succes toegewenst. -
26 Juni 2012 - 12:51
:
Het is net of ik er zelf bij ben;) -
27 Juni 2012 - 11:20
Kirsten:
heej joyce! Echt goed geschreven en leuke foto's, ik leefde me helemaal in! Succes met alle vervoer ;) (paardjes, fietsen met lekke band, zweterige bussen..) en geniet ervan! xx kirsten -
27 Juni 2012 - 16:27
Karen:
Hoi Joyce,
Zo te lezen beleef je veel leuke maar ook spannende dingen. Geniet van deze leuke tijd. De foto's sluiten goed aan bij je verhaal en laten zien hoe mooi de omgeving is.
Groetjes Karen -
29 Juni 2012 - 13:13
Jose Janssen:
Hey Joyce,
Hebben jullie in die Yurt geslapen?
Ziet er wel heel luxe uit!! Mooi die handbeschilderde bedden, en dat kacheltje om op te koken!!!
Neem je die puppie,s straks mee naar huis? Grapje!!
Groetjes Jose
-
30 Juni 2012 - 20:57
Resi Hartmans:
Nog 6 dagen en dan zijn Helga en Frans je ouders bij je Joyce.Lijkt me leuk om samen ervaringen te delen.Veel groetjes van Marco en Resi uit Partij-Wittem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
