Twee weken van bezinning in het nonnenklooster

Na dik twee weken radiostilte bij dezen weer een nieuw reisverslag. Toen we weer terug in Bodoc waren hebben we nog vijf dagen data verzameld in de omgeving. We zijn zowel in het bos geweest als in het open veld. Het was weer lekker zweten geblazen, want de temperatuur lag elke dag boven de 30 graden. Op de laatste dag gingen de achterbanden van ons beider fietsen kassie wijlen, dus we moesten terug lopen. Die avond nam Janos, de boswachter, ons mee in zijn jeep naar een voederplek voor beren en wilde zwijnen. Hij had ook een geweer bij zich, just in case… We hebben een 2 uurtjes in de soort jagershut gezeten, maar helaas werd ons geduld niet beloond. We hebben alleen een uil gezien. Janos en Polli, een jagersvriend van hem, lieten ons nog hun zelfgeschoten wolven, wilde katten en vos zien, waarvan ze de huiden op de vloer hadden liggen. Polli liet ons ook nog zijn collectie schedels met geweien en hoorns zien. Hij maakt de plankjes waar de schedels op zitten op bestelling voor andere jagers. Op 26 juli kwam Leonardo ons halen en bracht ons naar Valea Neagra in het district Vrancea. We reden door een schitterend gebied met zeer steile en beboste bergen. Dat beloofde wat voor het data verzamelen, maar in Valea Neagra waren de bergen nog maar heuvels, die overigens nog wel steil en bebost waren. We namen afscheid van Leonardo en betaalden hem voor de benzine, want dit is de laatste keer dat hij ons ziet. De fietsen nam Leonardo mee naar huis (thank god, daar zijn we ook weer vanaf). We verbleven in een orthodox klooster bij 6 nonnen. Daar was geen internet, dus vandaar dat er nu pas weer een reisverslag verschijnt. Er was ook alleen maar koud water, maar dat vond ik niet zo erg, aangezien het hier nog een paar graden warmer was dan in Bodoc. De nonnen waren erg aardig, ze lieten ons meteen alles zien. De koe, de kippen, de 2 kapellen en de nieuwbouw ‘in progress’ waar wij sliepen. De moeder overste (zuster Melania) vertelde ons dat we niks hoefden te betalen en dat als ze wat eten over hadden, we dat konden hebben. Dan de bedden waar we in lagen… De matras in het bed van Margriet bestond uit 2 dekentjes, net niks dus. Mijn verenmatras was ook geen ‘Auping’, want elke keer als ik me draaide staken de veren bijna door het matras heen. Maar we hebben het overleefd :p Toen we de eerste dag het veld in gingen wilde een van de nonnen met ons mee gaan, maar omdat we haar nog niet door de bosjes steile heuvels op zagen lopen bedankten we vriendelijk. We kwamen er achter dat we in een heel mooi gebied zitten met veel steile hellingen, die ons werk wel wat bemoeilijkten, en mooie valleitjes. Er waren veel boomgaarden met pruimenbomen, waar we ons ook vaak aan te goed hadden gedaan, want het was net pruimentijd. We moesten zelf koken en dat kon op een gasfornuis in de keuken van het klooster. Onze kookkunsten waren niet altijd een groot succes, omdat we dingen hadden gekocht die niet te vreten waren, dus sommige dagen hadden de hond en de kippen een goede dag. Van uit slapen in het weekend kwam ook niks terecht om meerdere redenen. De eerste reden was de zon die om 6 uur al op je snufferd scheen, dankzij het raam op het Oosten zonder gordijnen. De tweede reden waren de bouwvakkers die van maandag tot en met zaterdag om 7 uur ’s ochtends begonnen met boren en kloppen. De derde reden was het schitterende gezang van de nonnen op zondag van 8 tot half 11 en ook een keer op maandag, want toen was het feest van de vis voor de orthodoxen. Op zaterdag 28 juli kwam er een groepje Duits sprekende mensen het klooster bezoeken. De Roemeense vrouw die hen vergezelde, Lina, nodigde ons uit om de dag erna naar het folklore festival te komen in hun dorp. Ze begon meteen allerlei mensen te bellen om ons vervoer te regelen. De Duitsers van uit de buurt van Erfurt die bij haar een week verbleven vertelden ons dat ze met een busje vol kleding en medicijnen naar Roemenië waren gereden. Het folklorefeest was wel leuk om te zien. Er traden verschillende groepen in traditionele kledij met zang en dans op. Het was wel enorm warm op de heuvel waar we zaten en ik was blij met mijn pet en de paraplu van Lina. Er was ook een draaimolen die aangedreven werd door een paard. We kregen ook nog lunch en avondeten van Lina, erg aardig! We kregen ook nog een berg voedsel mee naar het klooster, voor het geval we zouden verhongeren ;) Het veldwerk was zoals gezegd erg warm en over steile heuvels, maar de uitzichten waren wel een mooie beloning. Er waren ook punten die op voor ons onbereikbare plaatsen lagen, dus die skipten we. Een keer toen we op een steile boshelling aan het balanceren waren, hoorden we gegrom in de struiken van vermoedelijk een beer en toen zijn we als een haas weer naar beneden gegaan. Toen klopte mijn hart wel een slagje sneller, voor zover het dat niet al deed met al dat klimmen in die hitte. Op de terugweg van de laatste dag dat we data verzameld hebben zijn we met kleren en al in de rivier gesprongen, dat was wel verfrissend, hoewel het water niet echt koud was. We hebben in totaal 278 locaties bezocht en we waren best trots op onszelf toen we met het 278e punt klaar waren! We hebben één keer een buitje gehad in de afgelopen twee weken, maar dat was toen we weer in het klooster terug waren en het was weinig verkoelend en aan de grond zag je ook nauwelijks dat het geregend had. Op een dag zagen we 5 kinderen die op één fiets reden :) Toen we in een van de winkeltjes in Valea Neagra boodschappen deden kregen we te horen dat de Nederlandse jongens die 2 jaar geleden hier zijn geweest ook in dit dorp waren geweest en bij deze winkel. We vroegen ons ook af waar we ons vuilnis moesten laten en toen we dit in een winkeltje vroegen zeiden ze dat we het achter de winkel moesten gooien, dan zouden zij het in brand steken. Ok, dus zo doen ze dat hier, we hebben ook al gezien dat ze hun afval gewoon in het bos gooien. Nadat we gisteren afscheid namen van de nonnen, die tomaten aan het persen waren en aubergines aan het roosteren om in te maken voor de winter, kwamen 3 jonge mensen ons ophalen en naar Focsani brengen. Daar pakten we de ‘microbusul’ naar Galati. Daar moesten we met een veerboot de Donau oversteken en dan de ‘microbusul’ naar Tulcea nemen. Alles liep gesmeerd, maar het was me toch een partijtje warm. Eenmaal in Tulcea aangekomen hadden we een transfer naar het pension geregeld met de eigenaar van het pension. Dat was een hele enthousiaste man (Valentin) die redelijk Engels sprak en ons meteen van alles over Tulcea en de Donaudelta begon te vertellen. Het pension was ook mooi en hij liet ons bijna alle kamers zien. We kozen voor kamer 5, omdat deze zo lekker warm was (zo bleek later). We hebben nu onze eerste dag in Tulcea er op zitten. We hebben het onafhankelijkheidsmonument bezocht, het aquarium van Tulcea, een rondje om het Lacul Ciuperca gelopen, een terrasje gepikt en meegenoten van het ‘folklorefestival van de Gouden Vis’ met zang, dans en het bespelen van instrumenten in traditionele kledij. Morgen gaan we met een vriend van Valentin (Marian alias captain shark) met een bootje de Donau-delta in. Ik ben zeer benieuwd. Nou dat was het wel weer, ik hoop dat ik jullie weer een beetje heb bijgepraat.

Groetjes uit een nog steeds erg warm Roemenië!